Mijn eetstoornis en ik

Plot

‘Mijn eetstoornis en ik’ is geschreven door een jonge vrouw die haar lijdensweg beschrijft over de anorexia die haar leven nu al 14 jaar overheerst.
Het is een verhaal van een onzeker, verlegen meisje die eigenlijk niet haar eigen weg volgde maar wel die van anderen.
In het boek beschrijft ze hoe de anorexia langzaamaan in haar leven binnen sloop tot ze eigenlijk niet meer leefde maar enkel nog probeerde te overleven.
Hierdoor raakte ze volledig geïsoleerd van de buitenwereld. Zelfs in het eigen gezin was ze niet echt meer aanwezig wat ook voor stress en angst zorgde bij haar ouders en zusje.
Toen de situatie uit de hand liep en haar ziekte teveel haar lichaam begon te ondermijnen werd ze voor de eerste keer opgenomen in het ziekenhuis om daarna verder behandeld te worden in een eetstoorniskliniek. Door de ernst en de hardnekkigheid van de anorexia zou ze uiteindelijk 2 jaar in deze kliniek verblijven.
In de kliniek is Shannon ook begonnen met een dagboek omdat schrijven haar beter afging dan praten.
In het boek vinden we regelmatig dagboekfragmenten terug zodat de lezer zich beter kan inleven in de gedachten van een anorexiapatiënt.
Shannon beschrijft duidelijk hoe haar ziekte verloopt. Eerst hoe haar leven enkel nog bestond uit controle over het eten, afvallen en obsessief bewegen alsook over haar dwangmatig gedrag in het algemeen.
Daarna wordt de lezer ondergedompeld in de talloze behandelingen, eerst in het ziekenhuis en daarna in de eetstoorniskliniek.
De opnames en behandelingen waren heel zwaar maar Shannon zette door en na haar opname in de eetstoorniskliniek in Zeeland ging ze op zichzelf wonen, wel met begeleiding want de overgang van 2 jaar in een kliniek naar een eigen zelfstandig leven was niet evident.
Toch lijkt ze hier goed aan gedaan te hebben want door het op zichzelf wonen en de combinatie van gezinstherapie is ze ook een stuk dichter naar haar ouders toe gegroeid.
Voor mensen die meer inzicht in de ziekte willen krijgen is dit een heel goed boek omdat ook de oorzaken uitvoerig besproken worden en er ook duidelijk wordt gemaakt hoe iemand met anorexia denkt.
Wat ik ook heel goed vond is dat ook haar jongere zus en ouders aandacht kregen in dit boek. Zij vertellen hoe zij de ziekte van haar zus en dochter beleefd hebben.
Voor mensen die zelf aan een eetstoornis lijden kan het boek ook hoop en hulp bieden . Genezen is Shannon nog niet maar ze krijgt steeds meer grip op de eetstoornis en haar leven. Het schrijven van dit boek is voor haar een nieuwe stap in haar leven.
Persoonlijk vind ik dit boek dan ook een echte aanrader.

Bespreking Marina