De chaos in mijn hoofd en de hulpverlening

Plot

RECENSIE

Lisette Dekker schrijft in dit boek haar persoonlijke relaas over de ervaringen met een eetstoornis die doorheen de tijd verschillende varianten kent (anorexia, boulimia en ‘niet anders omschreven’). Daarnaast lees je meer over de weg door hulpverleningsland, waar ze enerzijds steunende en enthousiasmerende mensen ontmoet en anderzijds soms ook heel erg op haar honger blijft zitten. Als persoonlijke getuigenis over het ervaren van een eetstoornis en de dwang en beperkingen van psychiatrische opnames heeft dit boek zijn waarde.

Toch blijft het boek naar mijn mening erg op de oppervlakte. Het lijkt alsof je in het hoofd kijkt van iemand die vooral de eetstoornis veel ruimte geeft, maar weinig tot zelfreflectie komt: waarom heeft ze de eetstoornis zo hard nodig, wat maakt dat ze zo opstandig doet met momenten, van waar de nood om zich zo te tonen en te bewijzen? Dit schrijfperspectief doet het lezen ook enigszins bevreemdend aanvoelen, alsof er een vervreemding is van het leven en de wereld waarin het hoofdpersonage leeft. Alsof zij alles beleeft vanuit een enge tunnelvisie (met focus op de eetstoornis of op ‘leuke’ of ‘niet leuke’ mensen of activiteiten).

Soms lees je louter een opsomming van activiteiten, van wat er gedaan werd en weinig tot niets over hoe dit beleefd werd, waarom deze keuzes gemaakt werden, wat er aanleiding gaf om een bepaalde richting uit te gaan. De passages over sjoemelen of wegmoffelen van eten vond ik minder gepast, voornamelijk omdat er nauwelijks uit blijkt dat de auteur beseft welke impact dit op anderen (medepatiënten) of op haar eigen traject in opnames heeft gehad.

Zelf miste ik dus nuancering, diepgang en kadering bij de persoonlijke ervaringen van zowel de auteur als haar naasten. De bijdragen van Nicole, dominee, man en vader vond ik wel sterk, omdat daarin meer werd toegelicht over de zorgen, de vragen en het zoeken naar een gepaste houding.

Kortom, ik bleef na het lezen van dit boek wat op mijn honger zitten, al heb ik respect voor het delen van de uiterst persoonlijke ervaringen en de lange weg die werd afgelegd om te komen tot een gezonder evenwicht!


Els Verheyen