Durven kijken naar trauma

Plot

RECENSIE

Van Landeghem beschrijft in dit boek hoe onze tijdsgeest steeds minder tijd maakt voor mensen met kwetsuren. Wat trauma nodig heeft, is heling. En die komt er maar door verbinding te maken, en daar heb je vooral tijd en geduld voor nodig. Met de druk op geestelijke gezondheidszorginstellingen om steeds maar sneller, efficiënter, performanter, evidence-based geprotocolliseerd,… te werken, komen deze voorwaarden sterk onder druk te staan.

Voor wie trauma met zich meedraagt, komt deze druk om te praten als opnieuw een grensover-schrijding over. Als hulpverleners dienen we ons daar ten zeerste van bewust te zijn. Helen van trauma laat zich niet dicteren, het heeft juist een context nodig waarin je autonoom en in veiligheid mag beslissen wanneer je iets deelt en waar de grens mag liggen.

In het boek komen ook verhalen van mensen aan bod, die taal geven aan de contextuele voorwaarden die zij noodzakelijk vinden om te kunnen en mogen herstellen. En hoe de bedrijfscultuur ook in de zorgsector voor een sfeer van economisch efficiëntiedenken zorgt, zonder het menselijke kapitaal voldoende mee in rekening te nemen. Want zowel patiënten als personeelsleden gaan gebukt onder dit soort beleid.

Met dit boek worden dus kritische kanttekeningen geplaatst, en een oproep gelanceerd om terug meer tijd te voorzien om te verbinden, net bij die mensen waarbij de verbindingen zo geschonden en doorbroken werden. Het werd een zorgvuldige afwisseling tussen beschouwingen, ervaringen van mensen en feiten. Op deze manier wordt taal gegeven en recht gedaan aan zovele mensen die ooit ernstig verwond werden, en nu de ruimte, tijd en veilige verbondenheid nodig hebben voor hun helingsproces.

Recensie Els Verheyen