Tommy, Mollie's Wonderkatje

Plot

RECENSIE

In dit boek vertelt Marguerite Vlielander over haar liefde voor katten en hoe ze haar hebben geholpen in haar strijd tegen Anorexia Nervosa. Het is gedeeltelijk autobiografisch. Haar beide ouders hielden bv. van katten, maar de leeftijd waarop ze zelf een kat kreeg, was later. De schrijfster heeft zelf gedurende dertig jaar AN gehad en heeft uiteindelijk haar ziekte overwonnen met de hulp, liefde en steun van haar katten. In het boek schrijft ze over een klein meisje Maddie in de derde persoon enkelvoud. Dit personage is op haar zelf gebaseerd en vanuit dat perspectief wordt Marguerite’s levensverhaal overgebracht.

Maddie wordt gepest door haar broer en de kinderen op school. Haar moeder begrijpt niets van haar liefde voor dieren. Ze is zó eenzaam. Oh, wat verlangt ze naar een lief poesje, maar dat mag niet. Ze zoekt troost in eten, krijgt anorexia en wordt steeds zwakker. Op het moment dat Mollie, met al haar wijsheid en liefde, in haar leven komt, krijgt Maddie de kracht te vechten om beter te worden. Maar zal dat genoeg zijn? Pas wanneer Tommy, Mollie’s wonderzoontje, geboren wordt komt de échte ommekeer. Tommy, Maddie’s droomkatje, haar soulmate, oh, wat houdt ze van hem! Voor hém moet ze sterk zijn. Al helemaal als hij doodziek wordt en alleen door weer te gaan eten beter zal kunnen worden. Hij laat haar inzien wat ze zal verliezen als óók zij zélf niet gauw zal aansterken.

Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukjes van een tiental pagina’s. De schrijfstijl is erg vlot en nogal kinderlijk. Zo zijn de zinnen bv. erg kort, het taalgebruik eenvoudig en wordt er gebruik gemaakt van veel fantasie. Zo gelooft de schrijfster bv. in de Regenboogbrug. Een plek, net voor de hemel, waar poezen en katten die overleden zijn, naartoe gaan. Hier kunnen de baasjes dan naartoe gaan in gedachten om opnieuw met hun soulmate in contact te komen. Dit was voor Maddie dé oplossing om haar ziekte te overwinnen. Dankzij haar katjes en de liefde voor hen, besefte ze dat ze sterk moest zijn om voor hen te zorgen. Dit was haar grootste motivatie om de Anorexia duivel in haar te bekampen en zichzelf weer voldoende voedsel te gunnen.

Ik zelf vond het boek erg leuk en makkelijk om te lezen. In totaal zijn er zo’n 180 pagina’s en op enkele dagen had ik het boekje uit. Ik vond het een beetje jammer dat de schrijfster vanuit 3de persoon enkelvoud schreef. Het is makkelijker om jezelf te vereenzelvigen met het hoofdpersonage wanneer er gekozen is voor een ik-perspectief. Ondanks deze keuze, is het boek erg herkenbaar als je zelf gepest bent geweest en Anorexia Nervosa hebt (gehad). Personen die veel steun ervaren van een dier bij hun strijd, zullen de grote liefde voor katten die Marguerite in geuren en kleuren vertelt, zeker begrijpen. De auteur is er wat mij betreft glansrijk in geslaagd om over te brengen hoe dieren kunnen helpen bij psychische problemen waarmee je worstelt.

Ik vind het persoonlijk een aanrader omdat het boek erg hoopgevend is. Het hoofdpersonage overwint haar ziekte dankzij haar katten en als lezer kan je niet anders dan opnieuw moed krijgen in je eigen strijd tegen een vreselijke ziekte. Hou je zelf ook veel van dieren en bieden ze je ook veel steun en kracht ? Aarzel dan zeker niet om dit boek eens te lezen! Dankzij de eenvoudige en liefdevolle schrijfstijl, zul je het in één ruk uitlezen en ervan genieten vanaf het eerste tot het laatste moment!

Recensie Linda