Nora & Co

Plot

RECENSIE

Koos Neuvel, journalist en schrijver, is de vader van een dochter met anorexia die op 18-jarige leeftijd aan deze ziekte overleed. Jarenlang leed zij aan deze ziekte met tal van opnames in verschillende klinieken tot gevolg. Helaas verbeterde haar toestand niet tijdens deze opnames, integendeel. De ziekte leek steeds meer grip op haar lichaam en mentale toestand te krijgen.

De reden echter waarom hij dit boek heeft geschreven, is dat hij zich afvraagt hoe het komt dat vijf van de zeven meisjes, die deel uitmaakten van dezelfde behandelgroep als Nora, allemaal rond hun 18de verjaardag kwamen te overlijden en dit in ruim een jaar tijd.

Wat was er aan de hand? Allereerst schetst de auteur een beeld van de vaak terugkerende overeenkomsten tussen al deze meisjes. Ze hebben weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld en dit in combinatie met perfectionisme en een hoge ambitie. Waar het volgens hem fout liep bij de opnames in de kliniek is dat er een zeer schadelijke groepsdynamiek ontstond in de behandelgroepen. Meisjes leken elkaar aan te steken om de dunste, de zwakste te zijn. Je kon als het ware van een competitie spreken. Het dunste meisje stond het hoogst in aanzien zoals hij het formuleert.

Daarbij kwam dat de focus bijna uitsluitend op het eten lag terwijl er nog andere psychische problemen aanwezig waren zoals angst- en dwanggedachten. Hiervoor werden ze niet behandeld omdat ze eerst van hun eetstoornis af moesten zijn. Het is inderdaad zo dat, wanneer het gewicht van een patiënt extreem laag is, therapie moeilijk is, maar dat wil niet zeggen dat ze op een ‘normaal’ gewicht moeten zitten om ook hun andere problemen aan te pakken. Vast staat dat hoe langer een eetstoornis duurt, hoe moeilijker het is om volledig te herstellen.

Koos Neuvel wil met dit boek de therapeuten niet aanklagen want zij waren wel degelijk toegewijd aan hun patiënten en ook erg van slag door de overlijdens, maar hij hoopt vooral dat er zaken kunnen veranderd worden zodat er een verbetering kan komen in de behandeling. En ook hoopt hij dat ouders eerst goed nadenken vooraleer ze hun kind in een kliniek laten opnemen. Door hun, vaak erg lange, opname in klinieken werden de meisjes als het ware afgesneden van het gewone leven. Ze zaten 24 uur op 24 samen wat volgens hem nooit goed kan geweest zijn. Hij denkt ook dat de patiënten zelf meer verantwoordelijkheid zouden moeten krijgen al is dat zeker niet gemakkelijk!

Ondertussen zijn er blijkbaar al enkele veranderingen doorgevoerd. De opnameduur zou zo kort mogelijk gehouden worden, het eten wordt niet meer tot op de gram afgewogen, sondevoeding wordt alleen nog gegeven in uitzonderlijke gevallen en dan wordt deze patiënt direct afgezonderd van de andere patiënten. Ook zouden er meer sociotherapeuten beschikbaar zijn voor een groep.
Hopelijk kunnen deze zaken bijdragen tot een betere zorg en minder overlijdens bij deze groep van patiënten.

Het boek raakt je wel als je het leest. Voor een buitenstaander zullen sommige dingen moeilijk te begrijpen zijn terwijl mensen (ouders, patiënten, …) er veel herkenning in zullen vinden.

Bespreking Marina