Genoeg

Plot

RECENSIE

Yentl Keuppens leed als jonge vrouw aan anorexia en liet zich twee keer opnemen in de eetkliniek Ter Berken in Tienen. In dit boek geeft ze een eerlijk relaas over haar tijd in de eetkliniek. Ze vertelt over de therapieën die ze kreeg, de stappen vooruit die ze zette, de moeilijkheden waarmee ze werd geconfronteerd, de eetmomenten, het contact met haar groepsgenoten, de weekends en de gezinstherapie (die er pas was bij haar tweede opname). Door zo open mogelijk over haar strijd tegen anorexia te getuigen, wil ze mensen met een eetstoornis inspireren om zich professioneel te laten begeleiden. Want zoals ze zelf ook schrijft, ''Zolang je lichaam het niet opgeeft, is er hoop. Laat ze je nooit iets anders wijsmaken. En zoek hulp.''

Een opname is natuurlijk altijd ingrijpend maar in dit boek laat Yentl duidelijk zien wat de meerwaarde ervan is. Aanvankelijk had ze haar twijfels bij het feit dat alles in groep gebeurde, maar al vrij snel kwam ze tot de conclusie dat verhalen van lotgenoten voor de nodige herkenning zorgden en dat groepsdruk ervoor zorgde dat ze samen de strijd aangingen tegen hun eetstoornis. Ook de voedingsdeskundige en de PMT-therapeut komen aan het woord om wat meer duiding te geven over hun aanpak tijdens de behandeling.

Yentl Keuppens is een 25-jarige journaliste, copywriter en scenariste en heeft een eigen blog waarin thema’s als beauty, mode, lifestyle en reizen aan bod komen. Door haar werk in de media heeft ze volgens mij niet het makkelijkste pad gekozen, maar het is fijn te lezen hoe ze van haar passie haar werk heeft gemaakt. Ze noemt zichzelf niet genezen, wel hersteld, en geeft toe dat ze nog regelmatig een psycholoog ziet. Ze weet als geen ander dat ze alert moet blijven op moeilijke momenten want hervallen in de eetstoornis wil ze echt niet meer.

Persoonlijk vind ik dit een heel eerlijk geschreven boek dat een duidelijk beeld schetst van hoe een opname in Ter Berken eruit ziet. Heel wat lotgenoten zullen zich ongetwijfeld herkennen in het verhaal dat ze vertelt maar ik hoop dat het boek een duwtje in de rug kan zijn voor mensen die twijfelen over een mogelijke opname. Ook mensen die in hun omgeving worden geconfronteerd met eetstoornissen zullen veel herkennen in haar verhaal.

Op het einde van het boek laat ze nog een aantal lotgenoten aan het woord, dit vind ik persoonlijk geen echte meerwaarde omdat het telkens maar heel korte stukjes zijn. Ze verwijst ook naar de website van Eetexpert, het kenniscentrum voor eet- en gewichtsproblemen in Vlaanderen. Wel jammer dat ze ANBN niet vermeldt, een informatie- en ontmoetingsplaats waar iedereen met vragen of zorgen rond eetstoornissen welkom is (www.anbn.be).

Bespreking Fabienne